Պարույր Սևակի նամակներից մեկը Սուլամիթային

ՍՈԻԼԱ ջան,
Հենց նոր ստացա քո նամակները, ու դեո իմն էլ` Պալաննգայից ուղարկված։
Վաղուց Երևանում չեմ եղել: Իսկ ես ամբողջ ժամանակ քեզ հետ եմ եղեէ։ Չե՞ս հավատում :
Եթե այո (այսինքն՝ չես հավատում), ապա դրա լրիվ իրավունքն ունես, այսինքն, ես ինքս էլ չեմ հավատում,, որ…
Բայց և այսպես.
1. Միթե” դու կաս աշխարհում։
2. Եվ կա Մոսկվան։
3. Եվ մենք միասին եղել ենք Իզմաիլովկայում:
4. Եվ կամ (գոյություն ունեմ) ե՞ս։
Ոչիճչ այդպիսի բան չըկա։
Ոչ։ Եվ ես չկամ, և դու։
Եվ չկան… բաոեր։
Նրանք բոլորը (բառերը) վաղուց (արդեն երկրորդ ամիսն է) անհետացեյ են, նրանք բոլորը, բացի մեկից.
Հարազատից։
Բայց ե այնպես, դու հիմա… ինձ չես… Սպա¬սիր ես… խոսքս այսպես չսկսեցի։
Իմ Հարազատ (դու հասկացա՞ր ինչի մասին եմ խոսում), ես շատ եմ քոնը, շատ է քո կարիքը զգացվում, շատ եմ հավատում քեզ… և քո գո-յությանը, շատ ուրախ եմ, որ եղել ես իմը, և հա վատս չի գալիս, որ դա եղել է։
Ե՞րբ եմ ես տեսնեյու։
Տարօրինակ է։
Վաղ առավոտյան ես եկա Արտաշատից (ուր գտնվում էին Նելլին ու հիվանդ Արմենգոն), և փողոցում տեսա… Մարոյին։ Ես նամոզված էի, որ նա վաղուց Երևանում չէ։ Պարզվեց՝ նա միայն վաղն է մեկնելու։ 3~4 օր անց նա և ոչ միայն նա՝ ամենքը, կլինեն Մոսկվայում, Գորկու անվան ինստիտուտում և… հանրակացարանում…

8. 9. 1959 թ.

                                   Տխուր զրույց

Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղեր,

Ձեր հեռվից դուք միշտ տեսնում եք նրան.

Ասացե’ք, արդյոք նա էլ թախծում էր

Արդյոք տրտում էր նա էլ ինձ նման:

Խորհրդագետնե’ր, դուք տեսնում եք միշտ,-

Արդյոք մենակ էր նա էլ ինձ նման,

Թե ընկեր գտած ժպտում էր անվիշտ,

Ե’վ փայփայում էր, և’ սիրում նրան:

Խորհրդագետնե’ր, դուք ժպտում եք լուռ,

Դուռ լուռ ժպտում եք իմ ցավի վրա,-

Նա քեզ մոռացած` վաղուց ամենուր

Ծաղրում է քո խենթ խոսքերը հիմա-

                          Սիրավեպ

Սիրավեպ

Նա սեղմում էր ժպտալով,
Կուրծքի վերա իմ ձեռը,
Եվ խիստ ազնիվ դարձվածով
Պատմում էր. ի՞նչ է սերը:

Նա ասում էր. սերն է կրակ,
Որ, թե վառիչ նյութ չտան,
Նույնպես հանգչում է արագ,
Որպես կայծ մի էլեկտրյան:

Սերն է աղբյուր քաղցրության,
Սիրող սրտի արշալույս,
Սե՛րն  – վառ լապտեր մանկության,
Մատաղ կյանքի ոսկե հույս:

Սիրո ձայնն է կախարդիչ,
Նորա հնչմունք խանդակաթ,
Բայց առավել զմայլիչ
Երբ լեզվով է հարազատ:

Սիրի՛ր, որքան կարող ես,
Որքան փայլում է արև
Կյանքից օրերն նետի պես
Թռչում են արագաթև:

Կգա մի օր, մի սև օր,
Երբ մեր այգը ոսկեշող
Կխավարվի, – և անզոր
Մեզ կծածկե մի բուռն հող:

Իմ սիրելի, զգու՛յշ կաց,
Որ լեզուդ, չար  չխոսե.
Պատճառ, ոչինչ դեռ չասած
Ընկերդ արտասվում է:

Սմբատ Շահազիզ