Սիրային բանաստեղծություններ

                 Համո Սահյան. 

                       Դու ինձ թողել էիր մենակ,

                       Նորից գնում էիր հեռու…
                       Հաշտվել էի քո մեղքի հետ,
                       Բայց ուժ չկար քեզ ներելու:

                      Քո հայացքից նայում էր ինձ,
                      Մի անհանգիստ հանդարտություն,
                      Եվ զանգն արդեն մի մեղավոր
                      Հաշտությամբ էր մեզ անջատում:

                      Եվ ժպիտ կար քո աչքերում,
                      Եվ տագնապ կար ուղևորի,
                      Եվ դողում էր քո շուրթերին
                      Թաքուն մի ահ մեղավորի…

                      Դու ինձ թողել էիր մենակ,

                      Նորից գնում էիր հեռու…

                      Գնում էիր մեր դաշինքի

                      Խոսող հավատը բերելու:

                                    Տխուր զրույց

Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղեր,

Ձեր հեռվից դուք միշտ տեսնում եք նրան.

Ասացե’ք, արդյոք նա էլ թախծում էր

Արդյոք տրտում էր նա էլ ինձ նման:

Խորհրդագետնե’ր, դուք տեսնում եք միշտ,-

Արդյոք մենակ էր նա էլ ինձ նման,

Թե ընկեր գտած ժպտում էր անվիշտ,

Ե’վ փայփայում էր, և’ սիրում նրան:

Խորհրդագետնե’ր, դուք ժպտում եք լուռ,

Դուռ լուռ ժպտում եք իմ ցավի վրա,-

Նա քեզ մոռացած` վաղուց ամենուր

Ծաղրում է քո խենթ խոսքերը հիմա-

                                      Սիրավեպ

Սիրավեպ

Նա սեղմում էր ժպտալով,
Կուրծքի վերա իմ ձեռը,
Եվ խիստ ազնիվ դարձվածով
Պատմում էր. ի՞նչ է սերը:

Նա ասում էր. սերն է կրակ,
Որ, թե վառիչ նյութ չտան,
Նույնպես հանգչում է արագ,
Որպես կայծ մի էլեկտրյան:

Սերն է աղբյուր քաղցրության,
Սիրող սրտի արշալույս,
Սե՛րն  – վառ լապտեր մանկության,
Մատաղ կյանքի ոսկե հույս:

Սիրո ձայնն է կախարդիչ,
Նորա հնչմունք խանդակաթ,
Բայց առավել զմայլիչ
Երբ լեզվով է հարազատ:

Սիրի՛ր, որքան կարող ես,
Որքան փայլում է արև
Կյանքից օրերն նետի պես
Թռչում են արագաթև:

Կգա մի օր, մի սև օր,
Երբ մեր այգը ոսկեշող
Կխավարվի, – և անզոր
Մեզ կծածկե մի բուռն հող:

Իմ սիրելի, զգու՛յշ կաց,

Որ լեզուդ, չար  չխոսե.

Պատճառ, ոչինչ դեռ չասած

Ընկերդ արտասվում է:                  

                               Վալենտինի նետը

                                                                        Վալենտինի ծուռ ձեռքերից,

                                            Արձակված նետը թունավոր,
                                          Խրվեց սրտիս մեջ մեղավոր:
                                             Ու թունավորվեցի ես քո սիրով:
                                          Անվրեպ էր հրեշտակը թևավոր,
                                              Մի թող ինձ այսպես վիրավոր,
                                           Մի թող մեռնել սիրուցդ այրող,
                                              Համբույր տուր շուրթերիս,
                                          Գեթ մեկ համբույր, սիրելիս:

Ու ցավում ես, սիրտ…

Սիրտ իմ, հաճախ ես ցավել դու կյանքում,

Ցավել ես սիրուց, կորստից ցավել,
Տանջել է հաճախ քեզ կարոտն անգութ,
Հաճախ զղջումով մեղքեր ես քավել,
Սակայն ամոքվել ու ապաքինվել,
Ասես հրաշքով նորից ես ծնվել
Ու բախել նորից դաշնորեն ու հաշտ…
Սակայն մի ցավից, ցավից մի անհուն,
Որ գուցե կյանքում չունի և անուն,
Չես ապաքինվում դու այսքան տարի…
Սիրտ իմ, լի՜ ես դու, լի՜ ես աշխարհի
Բոլոր գույներով, բոլոր ձայներով,
Բոլոր հողմերով, ծիածաններով,
Աշխարհի լավո՛վ, աշխարհի ցավո՛վ,
Լեցուն այնպիսի սուրբ հրաշքներով,
Որ եթե հանկարծ դու կարողանաս
Ու հրաշքներն այդ աշխարհին բանաս,
Շլանա պիտի հայացքն աշխարհի…
Բայց տառապում ես դու այսքան տարի
Եվ այդ ամենի մի երանգն անգամ,
Հեռու հեռավոր արձագանքն անգամ
Չես կարողանում հետ տալ աշխարհին
Ու ցավում ես, սիրտ:                                             

                                                                   

                                   Ես սիրեցի քեզ..

                                                           

Ես սիրեցի քեզ..

                                            Ու կառուցեցի մի աշխարհ
                                            Որտեղ մենակ ես ու դու էինք
                                            Բայց այդ աշխարհը յուրահատուկ չէր
                                            Ու չէր տարբերվում,
                                            Բայց ես սիրեցի դա
                                            Որովհետև դու էիր այնտեղ,
                                            Դրանից բացի ինձ էլ ոչինչ հարկավոր չէր
                                            Ոչ փող, ոչ հարստություն ու ոչ ճոխություն
                                            Ինձ հարկավոր չէին և ոչ մի բառեր
                                            Չէ որ մենք լուռ էլ հասկանում էինք իրար
                                            Բայց այն ժամանակ
                                            Երբ պետք էին բառեր
                                            Դու գերադասեցիր նորից լռելը
                                            Որը վերածվեց հավերժական լռության
                                            Ու այդ ամենը մնաց լոկ երազանք:

             

Սպասում էի, որ կգաս…

Սպասում էի, որ կգաս

Բայց դու չեկար,
Սպասում էի, որ գոնե մի բառ կասես
Բայց դու լռում էիր,
Սպասում էի, որ գոնե մի անգամ իմ կողմ նայես
Բայց դու արհամարհեցիր ու անցար,
Սպասում էի գոնե մի անգամ էլ տեսնեմ քո հայացքը, քո աչքերը խորաթափանց
Բայց դու նույնիսկ այդ հաճույքը ինձ չպատճառեցիր:
Սպասում էի երկար, ու հիմա էլ սպասում եմ
Ու չեմ հոգնելու սպասելուց:
Գուցե ամբողջ կյանքս սպասեմ, բայց դա ինձ չի վախեցնում
Որովհետև դա երանության ու հաճելի սպասում է:
Չէի պատկերացնի, որ մի օր
Սպասումն էլ` այդ դաժան բառը կարող է դառնալ սիրելի:

Երբ կկարողանամ վերածնվել…

Եր՞բ կկարողանամ վերածնվել…

…Այս խոտերի մեջ` խոնավ ու թաց,
Քո բույրը կզգամ, մինչև
Չվերադառնամ քաղաքն աղտոտված,
Որում չկաս դու`
Մաքուր պարզամտություն:
Այս օրերը, որ նման են մեկը մյուսին,
Կրճատում են կյանք ու սեր.
Եկ քայլենք այսօր` շունչս քո ուսին,
Քո շունչը արդեն իմին է փարվել:
Համբույրս շուրթերիդ այսօր էլ
Պիտի փոխանցեմ
Քամու խոնավությամբ:
Այն կշրջանցի յուրաքանչյուրին,
Որ կցանական նրան գողանալ:
Այս չնչին երջանկությունը կանացի
Քո ափերի մեջ խոնավացել է.
Քո քրտնած ձեռքերում
Ինչի՞ց է որ չորացել է,
Եվ ինձ չի գտնում
Այդ երջանկությունն էլ:
Ոչինչ, պայքարել գիտեմ,
Ու գիտեմ հաղթել:
Թող այս ձմեռվա ցեխաջրերը
Մեզ չհանդիպեն:
Նրանցում ուզում եմ կորցնել ցավերը,
Որոնց գարունը չի կարող ընդունել:
Այս չոր ծառերը,
Որ պիտի ծաղկեն վերստին,
Որ այնքան մեռած են թվում
Մարդկանց աչքերին,
Բայց նրանց կոճղում
Կյանք է ու հոգի:
Այս նոր ծաղկունքն էլ
Ստիպելու է քեզ
Ինքդ քեզ ստել
Ու վերադառնալ առանց հակաճառելու,
Առանց ակնկալելու,
Թե պիտի հաղթես:
Ու քո սիրո մեջ,
Ու աչքերումդ էլ`
Ինձ տրված վարկյաններից հենց
Կկարողանամ վերածնվել:

                                                                    

Քո ուրվականին չե՞ս կարող սանձել

Քո ուրվականին չե՞ս կարող սանձել.

Խեղկատակի պես շուրջս թափառում`
Մերթ տարփատոչոր փորձում է տանջել,
Մերթ էլ անհագուրդ կարոտ է դառնում:

Մերթ լացապատառ գամվում է խղճիս,
Մերթ ահասարսուռ հարձակվում հանկարծ,
Մերթ մեղմաժպիտ նայում աչքերիս`
Անորոշ կրքի շնչով համակված:

Քո ուրվականին զսպի՛ր, խնդրում եմ.
Թիրախ լինելուց հոգնել եմ այնպես:
Թող` գտնեմ նրան, ում որ փնտրում եմ.
Դառնամ ուրվական ու հետևեմ քեզ…